Ως μπούμερανγκ εμφανίζεται στα λεξικά το βλήμα των ιθαγενών της Αυστραλίας που αποτελείται από ένα κομμάτι σκληρού καμπύλου ξύλου και που έχει την ιδιότητα να επιστρέφει στο σημείο από το οποίο εκτοξεύθηκε, μεταφορικά δε, λέγεται για μια εχθρική πράξη που στρέφεται εναντίον του ίδιου που την έκανε.
Η δραστηριοποίηση των στρατιωτικών αναφορικά με τη συλλογική έκφρασή τους, από το έτος 2005 που πρωτοξεκίνησε μέχρι και σήμερα, μετά δε και την πρόσφατη (3/1-3-2012) απόφαση του Αρείου Πάγου φαίνεται ότι ενόχλησε μια πολύ μικρή μερίδα ανθρώπων (με το ζόρι μετριέται στα δάκτυλα του ενός χεριού), που προφανώς θεωρούν ότι οι Έλληνες στρατιωτικοί δεν μπορούν να μιλάνε, να ακούνε, να συζητούν, να ανταλλάσσουν απόψεις, να προτείνουν λύσεις, για τη βελτίωση, προστασία και προαγωγή της θέσης τους ως μελών του κοινωνικού συνόλου, να μελετούν και να υποβάλλουν εισηγήσεις και προτάσεις αναφορικά με τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους.
Αν και θα μπορούσαν, λοιπόν, αυτοί οι ελάχιστοι άνθρωποι, που όμως αποφασίζουν για την πλειοψηφία (χωρίς την προς τούτο νομιμοποίηση), να αποδεχτούν τη νομιμότητα που απορρέει πρωτίστως από το Ελληνικό Σύνταγμα και εν συνεχεία από τις δικαστικές αποφάσεις αναγνώρισης των Περιφερειακών Ενώσεων, να ανοίξουν δίαυλο επικοινωνίας και συζήτηση για το πώς (ακόμη και με Ευρωπαϊκά πρότυπα) μπορούν από δω και πέρα να λειτουργήσουν οι Ενώσεις και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Στρατιωτικών, που σε λίγους μήνες θα είναι πραγματικότητα, εφευρίσκουν «μάγισσες» και ξεδιπλώνουν όλα τα όπλα τους στο κυνήγι τους, στα χέρια των παπαγάλων.
Γνωρίζουν, όμως, πολύ καλά ότι τα όπλα τους είναι άσφαιρα. Προσπαθούν πίσω από νομιμοφανείς ενέργειες να διεισδύσουν στη σκέψη των αναγνωστών και να τους παρασύρουν στη παραπλάνηση κερδίζοντας τον ελάχιστο χρόνο που έχουν ανάγκη για να αναπνεύσουν. Παίζουν ψυχολογικό παιχνίδι. Νοιώθουν ότι ασφυκτιούν. Εγκλωβίζονται. Πνίγονται στο ποτάμι που έρχεται. Στο χείμαρρο που γεννιέται.
Και το αποτέλεσμα;
Στους αναγνώστες των διαρροών τους χιλιάδες οι Έλληνες στρατιωτικοί. Εδώ όμως κρύβεται η σημαντική διαφορά που δεν γνωρίζουν. Οι Έλληνες στρατιωτικοί ξέρουν την τέχνη του ψυχολογικού πολέμου. Μέσω των Ενώσεών τους, πλέον, ενημερώνονται. Θωρακίζονται με τα δικαιώματά τους. Βρίσκονται. Δε φοβούνται. Ενώνονται μαζί με τον Ελληνικό λαό για να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα. Παιδιά του και αυτοί βλέπετε. Δεν έχουν να χωρίσουν τίποτα μαζί του.
Δεν έμαθαν ακόμη, από την ιστορία, ότι στο τέλος θα μείνουν μόνοι τους; Απαξιωμένοι; Εγκαταλελειμμένοι; Δεν το έμαθαν; Δεν έμαθαν ότι στο λάκκο που σκάβουμε πέφτουμε, στο τέλος, οι ίδιοι μέσα; Υπομονή λοιπόν. Τι μπορούμε να κάνουμε; Να μπούμε στο μυαλό τους; Δεν γίνεται. Να τους αλλάξουμε σκέψη; Μεγάλοι άνθρωποι πια.
Προχωράμε μπροστά. Δυναμικά και ενωμένοι. Οι προκλήσεις μας δυναμώνουν. Άλλωστε ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται.
Τσουκαράκης Ανέστης
Αντισυνταγματάρχης (ΣΔΓ)
Πρόεδρος ΕΣΠΕΑ
6974365800
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.